واقع‌گرایی در فیلم «سامی» به سبک «تفنگ چخوف»
حبیب باوی ساجد در فیلم خود به صدای خارج از تصویر برای پیشبرد روایت خود تکیه می‌کند و با استفاده از این تکنیک، افکار سامی را در یک تجربه روانشناختی مورد بررسی و آشکارسازی قرار می‌دهد. سامی تمام زندگی‌اش را وقف دخترش سعاد کرده است، به گونه‌ای که پشت خود و پشت اسبش را به عنوان تکیه‌گاهی برای دخترش قرار می‌دهد تا در مسیرهای گل‌آلود به مدرسه بنشیند و احساس ضعف و ناتوانی نکند. او و اسبش به دو پای سعاد تبدیل می‌شوند که با آنها راه می‌رود و این تصویر، تصویری بسیار انسانی و شاعرانه در ذهن بیننده خلق می‌کند.
